Zingen is jezelf onthullen en daar is moed voor nodig. Jezelf laten horen is kwetsbaar. De meeste mensen verstoppen zich liever. Als ik vertel dat ik zing, zeggen heel veel mensen: “Ik kan niet zingen. Ik zou best willen maar ik kan het niet.” Maar als ik mensen uitnodig mee te zingen blijkt dat nooit waar te zijn. Daarom is mijn uitgangspunt: Iedereen kan zingen, maar niet iedereen heeft de moed om het ook te doen.
Bij mezelf herken ik dat een ideaalplaatje vaak in de weg zit. Ik vind dat ik mooi en zuiver moet zingen. Dit ideaalplaatje kan al snel een dwangbuis worden. Om bijvoorbeeld het trillen van mijn stem tegen te gaan probeerde ik vaak de onrust en zenuwen in mijn lijf te onderdrukken. Toen ik in 2005 begon met stembevrijding vond ik dat een verademing. Want daarbij is het uitgangspunt dat iedere klank van jouw stem een perfecte uitdrukking is van wie jij bent. Juist in de zogenaamde ‘lelijke’ klanken voel ik veel vrijheid en energie.
“De allermooiste bloemen groeien langs het ravijn; om die te plukken moet je durven bang te zijn.”
Alles klinkt gewoon zoals het klinkt. Ben je bang, dan bibbert je stem. Laat het lekker trillen. Niets hoeft weg of anders. Bij stembevrijding luisteren we samen naar wat jouw stem je te vertellen heeft.
Expressie is in zekere zin het tegenovergestelde van depressie. Bij depressie slaat alles naar binnen en is de levensvreugde verlamd. Als je jezelf toestaat alles te uiten wat er in je leeft, geeft dat vrijheid en plezier. Je levensenergie gaat stromen. Woede, weerstand, verdriet en vreugde… als alles mag meedoen wordt jouw muziek rijker. Echte eerlijke klanken die alles wat er in jou leeft tot uitdrukking brengen. Dit is heel dichtbij en haalbaar voor iedereen. Je hoeft alleen maar je ideeën en beelden van hoe het “zou moeten klinken” los te laten. Dan klinkt het leven door jou heen, met jouw unieke stemgeluid. Een waarachtig cadeau aan jezelf en aan iedereen die het mag horen.
© 2024 – Titia Bloemhof | Website door Pep Grafisch Design